almost lover

Czy powinno się żałować czegoś co kiedyś wywoływało uśmiech ? A może lepiej przejdźmy do teraźniejszości. A mianowicie, co teraz czuje ? I tu nagle mam wielki mętlik w głowie, ponieważ targa mną wiele przeróżnych emocji. Nigdy nie czułam się pewnie w tym związku, zawsze wiedziałam, że kiedyś on się skończy, że kiedyś najzwyczajniej w świecie znudzę się Panu Nieosiągalnemu. Niby było to dla mnie jasne od samego początku, że związek na odległość, z człowiekiem niestabilnym uczuciowo lub lovelasem, jak kto woli, nie wypali. Jednak chciałam wierzyć, że może tym razem jest inaczej, że może znaczę dla niego coś więcej niż pozostałe dziewczyny. Niektórzy mogą pomyśleć, że to typowe myślenie naiwnej, zauroczonej dziewczyny. Lecz on dał mi powody do takiego myślenia. Sądzę, że na początku Pan Nieosiągalny sam miał taką nadzieje, że nie będzie to jego kolejna przelotna znajomość. Nasz związek różnił się od jego poprzednich. Choćby tym, że z żadną z dziewczyn nie spędzał tyle czasu. Nie wiem dokładnie na czym polegały jego poprzednie relacje z innymi dziewczynami. Jednak wiem, że nasze były inne. Nie polegały tylko na pieszczotach, pocałunkach i tym podobnym rzeczach. Zwierzał mi się, opowiadał dokładnie o swoim życiu, sekretach, tych pięknych jak i przygnębiających chwilach. Jak jeszcze nikomu innemu. Byłam nie tylko jego 'kochanką' ale również przyjaciółką, kompanką, z którą mógł porozmawiać o wszystkim. Mogliśmy spędzać ze sobą całe dnie i ciągle nam było mało i mało. Pamiętam jak sam był w szoku, że znalazł kogoś komu może się do tego stopnia wygadać. Była to dla niego nowość. I tu mam satysfakcje. Nigdy wcześniej z nikim nie był tak blisko psychicznie, a nie tylko fizycznie. Czuję, że byłam przełomem w jego 'karierze' lovelasa. Czuję, że go oznaczyłam w pewien sposób, ponieważ mimo tego, że jego nie wiadomo jakie uczucie do mnie wygasło i już dla niego nic nie znaczę, to wiem, że będzie o mnie pamiętał. Bo byłam inna od pozostałych. Niestety tego nie docenił. Mogliśmy stworzyć idealne dopełnienie kompletnie dwóch różnych światów. A może go to przerosło ? To bardzo prawdopodobne. Mam pewna teorię na jego temat. Proszę o skupienie. Rodzice Pana Nieosiągalnego kiedy miał ok. 13-14, wyjechali do pracy, za granicę. Młodzieniec zaś pozostał w swoim ojczystym kraju, zamieszkując ze swoimi dziadkami. Jak wszyscy wiemy, dziadkowie mają zupełnie inne zasady i poglądy na temat wychowywania. Co zrozumiałe, ponieważ sami wychowali się w innych czasach. W związku z tym, chłopak otrzymał wiele wolności od nich, którą we właściwy sposób sobie wykorzystał. Nie brakowało mu urody, rodzice przysyłali mu pieniądze, drogie perfumy, dobrej marki ubrania, itd. Chłopakowi łatwo przychodziło 'wyrywanie panienek'. Sądzę, że ciągłe zmiany dziewczyn mogą wynikać z tego powodu, że w tak trudnym okresie dorastania, zabrakło mu przy jego boku, po prostu matki. Jestem pewna, że jest niedojrzały emocjonalnie. Może jej pustkę, nieświadomie chciał wypełnić dziewczynami ? Być może stąd też, do grona jego dziewczyn należało kilka starszych od niego ? Przecież dziewiętnasto czy dwudziesto letnia dziewczyna ( kobieta ? ) rozpoczyna już w miarę ustabilizowane, dorosłe życie. Poważnie planuje swoją przyszłość. Może posiadać już samochód lub wiele innych czynników, które będą czynić ją dojrzałą. Dlatego być może one dawały mu jakieś poczucie bezpieczeństwa i opiekę ?

Tak piękne i jednocześnie smutne. Z racji tego, że moim ulubionym taćcem jest rumba, znajdziecie tu wiele tego typu romantycznych piosenek ;)


Niestety lub stety, jedyne co teraz do niego czuję to odrazę i obrzydzenie. Jakby nie patrzeć należę do dość sporego grona jego 'lasek', której uczuciami się zabawił. Tak, zabawił. Bo jak można nazwać to inaczej, skoro zaledwie tydzień wcześniej było wszystko pięknie ? Dokładnie tydzień przed rozstaniem odwiedziłam go w jego szkole wojskowej. Wielka euforia, wymienienie się mikołajkowymi prezentami, a nawet zaprosił mnie na jakiś wojskowy bal, który miał być sporym wydarzeniem. I wiecie co ? Czuje się teraz upokorzona. Właśnie najbardziej bałam się co pomyślą inni ( choć doskonale domyśliłam się ich reakcji ). Wiem, że każdy czekał na nasze rozstanie. Mam wrażenie, że teraz wszyscy patrzą na mnie i po cichu śmieją się myśląc 'a nie mówiłem'. Kolejną rzeczą, która wiem, że mnie strasznie dotknie i wtedy dopiero poczuje być może ból rozstania to fakt, że wkrótce znajdzie sobie nową panienkę. Świadomość o tym, że będzie z nią robił to samo co ze mną i dotykał jej w ten sam sposób, budzi we mnie niesamowicie negatywne emocje. A teraz by optymistycznie zakończyć, powiem co będzie najlepsze. Czeka na mnie mnóstwo pięknych chwil ! Nie mogę się już doczekać ! Czy tylko ja od razu, po rozstaniu z chłopakiem myślę już o kolejnym ? Jestem tak podekscytowana. Kto to będzie ? Czy go znam ? Kiedy go poznam ? Czym będzie się interesował ? Jak wygląda ? Kolejny raz będę umawiać się na randki, przed którymi będę się stroić i wariować. Znów moje ciało ze zdenerwowania, odwiedzi stado motyli, które będą tańczyć we mnie jak szalone ! Ach, czyż to niewspaniałe ? :) Właśnie jestem w najpiękniejszym wieku. Przeżywam najlepsze chwile w swoim życiu. Niespełnione i nowe miłości. Oj będzie o czym opowiadać wnukom ;)
Dziękuję bardzo za poświęcenie mi swojego czasu ( a jak sądzę trochę go Wam zabrałam ). W kolejnej notce być może napiszę o swojej pierwszej a zarazem największej miłości. Taniec towarzyski. Przez wielu błędnie i bardzo stereotypowo oceniany. Postaram się to zmienić. Do usłyszenia ! Pozdrawiam cieplutko !

PS. Ogromnie przepraszam za długość moich notek. Byłam pewna, że ta będzie krótsza ale kiedy porwie mnie wir pisania, to nie jestem w stanie nad nim zapanować ;)